Wat betekent het om Aziatisch-Amerikaans te zijn? Opgroeien als immigrant? Naar 'huis' terugkeren en dan het gevoel krijgen dat je er echt niet meer thuishoort?

Deze verhalen, gedeeld door leden van de Asian Business Resource Group, laten de veerkracht van UPS’ers zien en geven weer hoe diversiteit, gelijkheid en inclusie vorm krijgen in ons leven.

Esther Joung

Industrial Engineering (I.E.) Supervisor, wereldwijde zakelijke diensten – Atlanta, Georgia

Ik ben geboren in Seoul, Zuid-Korea en verhuisde naar de VS toen ik 10 was. Net als veel immigranten hadden mijn ouders meerdere banen om eten te kunnen kopen. Een van die banen was 's nachts het hoofdkantoor van UPS schoonmaken. Ik herinner me dat ik gefascineerd was door het hoofdkantoor, maar niet gemotiveerd was om een deel van de verantwoordelijkheid te delen en mijn ouders te helpen om het gebouw schoon te maken. Het was een lange en zware klus, vooral voor een tiener.

Tien jaar later ging ik naar een sollicitatiegesprek voor een gespecialiseerde functie in hetzelfde UPS-gebouw waar mijn ouders werkten. Uiteindelijk ontving ik werkaanbiedingen van UPS en The Home Depot. Na overleg met mijn vader stelde hij voor om bij UPS te gaan werken. Nu ben ik supervisor in het GBS I.E.-team en ik hou van mijn werk.

Mijn vader is een paar weken geleden plotseling overleden aan een hartaanval, en ik zou niet hier bij UPS werken als hij er niet was geweest. Ik draag dit verhaal op aan mijn vader en mijn familie. UPS is zo'n geweldig bedrijf en ik ben zo dankbaar dat mijn vader me ertoe heeft aangezet om bij deze organisatie te gaan werken. Ik ben vastbesloten om mijn vader en UPS trots te maken.

Amelia Laytham

Senior manager, versnelling van digitale toegang – Alpharetta, Georgia

Toen ik opgroeide was een van de dingen die ik heb geleerd van een traditionele Aziatische familie, dat je niet over iemands medische geschiedenis praat. In onze cultuur ga je niet naar de dokter, tenzij je letterlijk sterft. En als je naar de dokter gaat, praat je er niet over.

Ik dacht pas na een paar maanden nadat ik 40 was geworden aan de betekenis ervan, toen bij mij de diagnose borstkanker werd gesteld. Ik wist er niets van af en wist ook niets over de medische voorgeschiedenis van mijn familie. Later bleek dat ik een tante had die jong was overleden aan borstkanker. Er zijn zoveel variaties van kanker en elk daarvan vereist een specifieke behandeling. Ik wou dat ik wist welk type ze had, hoe ze erachter was gekomen, haar kankerstadium en -graad en haar behandelingen.

Door deze dingen te weten, zou ik me mentaal en fysiek beter kunnen voorbereiden. Toen ik behandelingen onderging, vertelde ik zoveel mogelijk aan mijn twee kinderen. Ik hoop dat ze nooit hoeven door te maken wat ik heb doorgemaakt. Maar als dat toch gebeurt, hebben ze een idee van wat ze kunnen verwachten en voelen ze zich misschien niet zo hopeloos. Ik deel ook openlijk mijn traject via sociale media als overlevende van borstkanker.

Ik wil die mentaliteit veranderen bij de volgende generatie. Ik hoop dat anderen in de Aziatische gemeenschap leren van mijn ervaring, weten dat ze kunnen praten over echte problemen die ons allemaal beïnvloeden en weten dat ze niet alleen zijn.

Noy Bozarth

Senior manager, De UPS Foundation – Atlanta, Georgië

Mijn familie is de Vietnamoorlog ontvlucht en ontsnapte uit Laos via de verraderlijke oversteek van de Mekong naar een vluchtelingenkamp in Thailand, in de hoop ooit naar Laos terug te keren.

Na vijf jaar wachten besloten mijn ouders zich te vestigen in de Verenigde Staten. We arriveerden in december 1979 in Florida toen ik 12 was. Omdat ik de oudste van vier kinderen was, moest ik snel Engels leren. Ik zou niet alleen als vertaler optreden, maar ook voor mijn broers en zussen en huishoudelijke taken zorgen. Ik had niet echt tijd om kind te zijn.

Een van mijn manieren om te ontsnappen was trouwen. Het leven was altijd een strijd, en hoger onderwijs kwam pas in beeld toen ik voor UPS werkte. Ik behaalde mijn bachelor toen ik eind 30 was, terwijl ik een fulltime moeder was en werkte, een droom die ik kon verwezenlijken met de steun van UPS. 

Ik wil graag mijn problemen delen en jongere generaties aanmoedigen om gemotiveerd te blijven en hoog in te zetten op hun opleiding. Ik werk momenteel met verschillende non-profitorganisaties om programma's voor hoger onderwijs te ondersteunen.

Rajesh Kurup

Senior manager, UPS Capital – Atlanta, Georgië

Mijn vader verhuisde in 1965 naar de VS, net nadat hij afstudeerde als arts. Toen we aankwamen in Richmond, Virginia, waren we de derde Indiase familie in een stad van 400.000 mensen. Mijn vader was de eerste gekleurde dokter in een wit ziekenhuis daar en verbrak de kleurenbarrière in onze stad tijdens de segregatie.

Voor onze familie en andere Indiase gezinnen kenden we onze ‘plaats’ niet echt. We wisten gewoon dat we niet aan de standaarddefinitie van ‘Amerikaans’ voldeden. We zagen er niet hetzelfde uit als anderen, we gingen niet naar de kerk, we hadden vreemde namen en we aten rare dingen.

In de loop der jaren hebben we een sterke en levendige eigen gemeenschap opgebouwd. We zochten in het telefoonboek naar bekende Indiase achternamen en we nodigden vreemden uit voor het eten. Die vreemden werden onze nieuwe familie. We begonnen maandelijks bij elkaar thuis te komen om onze cultuur te eren en te vieren.

Als kinderen moesten we uitvinden wat we moesten accepteren en wat we moesten afwijzen. Wat doe je als je moeder buitenshuis een sari draagt? Vecht je tegen het plagen, zwijg je of verraad je de cultuur van je familie?

De kleine gemeenschap die we begonnen werd groter en groter. We ontgroeiden de gebedssessies in de kelder. We kozen ervoor om de wereld om ons heen proberen te beïnvloeden. 

Mijn vader werd hoofd van het personeel in zijn ziekenhuis en raakte vervolgens betrokken bij de lokale politiek van Richmond. We hielpen daar bij de bouw van de eerste hindoeïstische tempel. Als kinderen hebben we allemaal geleerd om trots te zijn op onze dubbele identiteit. Voor mij is dit de schoonheid van multiculturalisme en diversiteit. Ik zie de wereld en Amerika door veel verschillende brillen, vaak tegelijkertijd.

Amerikanen mogen er nu anders uitzien en anders praten. Amerikanen hoeven niet op zondag naar de kerk te gaan of thuis Engels te spreken. Amerikanen mogen jeans of een sari dragen en hotdogs of kipcurry eten.

Mijn collega's accepteren dat ik een niet-traditionele naam heb en zonder accent spreek. Mijn dochter en haar generatie hebben geen enkele moeite met hun dubbele identiteit. Ze heeft vrienden van alle achtergronden. Zij en haar generatie hebben hun eigen unieke identiteit gevonden, één met vele culturen. Ze hebben geleerd om alles te erkennen, waarderen en iedereen gelijk te behandelen.

Anoniem

Account executive, Verkoop – Norwalk, Connecticut

Ik kwam naar de Verenigde Staten toen ik 10 was. Mijn moeder vertelde me: “We gaan naar een beter land om een beter leven te leiden.” Ik kon maar niet begrijpen waarom ik mijn vrienden en mijn huis moest verlaten. Wat was er zo slecht aan Korea?

Ik had moeite met het leren van een nieuwe taal en probeerde niet achterop te raken op school. De lunch was een hel. Mijn moeder maakte altijd kimbap (Koreaanse sushirol) voor mij, en kinderen kwamen naar mijn eten staren en lachten me uit omdat ik sushi voor de lunch had meegenomen. Ik smeekte mijn moeder dat ik mijn lunch op school mocht kopen, net als alle anderen, maar het was op dat moment te duur voor ons.

Ik had wel vrienden op school, maar er waren altijd kinderen die mijn naam, mijn accent, mijn ogen en mijn gezicht belachelijk maakten. Ik herinner het me nog levendig, een kind vroeg me letterlijk of ik door een koekenpan was geraakt omdat mijn gezicht zo plat is.

Op de middelbare school sloeg ik een keer door toen een meisje me bleef uitschelden met racistische opmerkingen. Ik kwam eindelijk een keer voor mezelf op en we belandden in een gevecht. Mijn moeder maakte zich grote zorgen en stuurde me naar Korea om bij mijn grootmoeder te gaan wonen. Toen ik terug naar Korea ging, voelde ik me daar ook niet
thuis. Ik had geen vrienden en ze behandelden me als een buitenstaander omdat ik
te veramerikaniseerd was.

Nu ik een dochter heb die bijna naar de kleuterschool gaat, is dat mijn grootste zorg. Ik wil niet dat ze worstelt met haar identiteit, zoals ik ermee heb geworsteld. Ik wil haar een beter leven geven en haar leren om voor zichzelf op te komen. Anders zijn is prima.

UPS is er trots op een bedrijf te zijn dat geleid wordt door mensen en waardeert de dagelijkse realiteit van onze werknemers. Lees hieronder meer verhalen die het erfgoed van de Aziatische en Pacifische eilandbewoners erkennen en eren.